Kornik ostrozęny (Ips acuminatus) należy do korników średniej wielkości, osiągając 2,2-3,9 mm. Ciało tego chrząszcza jest walcowate, krępe, koloru rdzawobrunatnego z charakterystycznym długim przedpleczem (czyli grzbietową częścią przedniego segmentu tułowia). W tylnej części silnie schitynizowanych skrzydeł pierwszej pary zwanych pokrywami występują trzy zęby. U samca dwa są stożkowate, a trzeci największy ma rozdwojony koniec. Samica wszystkie zęby ma stożkowate i znacznie mniejsze od samca, dzięki czemu można odróżnić płeć u tego gatunku.

Chrząszcz ten jest niebezpiecznym szkodnikiem sosny ponieważ ma skryty sposób żerowania a drzewa przez niego atakowane często są jeszcze w stosunkowo dobrej kondycji. Zasiedla górną część pni i gałęzie sosen z cienką żółtą korowiną. Żerowiska tego kornika mają formę gwiaździstą z 3-12 rozgałęzieniami. Od tych rozgałęzień nazywanych chodnikami macierzystymi odchodzą rzadko rozstawione, nieregularne chodniki larwalne tworzone przez wylęgające się z jaj larwy. Na końcu takiego chodnika znajduje się kolebka poczwarkowa, miejsce w którym dochodzi do przepoczwarczenia. Chodniki macierzyste odbite są w bielu drewna i wypełnione silnie ubitymi drobnymi trocinkami, które nie wysypują się z chodników jak to ma miejsce w przypadku innych korników. Fakt ten bardzo utrudnia wykrycie i zidentyfikowanie sprawcy uszkodzeń drzew. Jedynym początkowym objawem żerowania Kornika ostrozębnego jest trudna do zauważenia zmiana odcienia igieł. Taki stan utrzymuje się do końca czerwca, kiedy to korony zasiedlonych sosen gwałtownie rudzieją, a kora w górnej części pnia pęka i odstaje.

Najintensywniejszą rójkę obserwowano na początku maja oraz ostatnich dniach czerwca. Gatunek ten przy sprzyjających warunkach atmosferycznych może wytworzyć dwie generacje oraz generację siostrzaną (pokolenie powstałe z jaj złożonych po raz drugi przez jedną samicę).

Do niedawna na terenie RDLP Warszawa liczniejszy pojaw tego chrząszcza zaobserwowano jedynie w latach 1966-1968 w Nadleśnictwach Wyszków i Ostrów Mazowiecka. Jednak w ciągu dwóch ostatnich lat z powodu zmieniających się warunków klimatycznych i związanych z nimi wahań poziomu wód gruntowych, wystąpiło pogorszenie kondycji zdrowotnej drzew. Szczególnie negatywnie wpłynęło to na drzewostany sosnowe, w których gwałtownie zwiększa się liczebność populacji Kornika ostrozębnego.

W roku 2016 Zespół Ochrony Lasu w Łodzi po przeprowadzeniu lustracji stwierdził występowanie tego szkodnika w Nadleśnictwach: Celestynów, Chojnów, Garwolin, Łochów, Łuków, Pułtusk, Sokołów i Siedlce. W Nadleśnictwach Celestynów, Garwolin i Łuków jest to już zjawisko o charakterze gradacyjnym (narastanie populacji szkodników owadzich przybierające rozmiary klęski). W związku z zaistniałą sytuacją konieczne jest przeprowadzenie szczegółowego rozpoznania obecności tego gatunku w drzewostanach sosnowych.

W przypadku występowania kornika należy szczególnie przestrzegać zasad utrzymania higieny lasu. Polega to na usuwaniu drzew i gałęzi (odpadów zrębowych) zaatakowanych przez szkodnika.

Wiosną w drzewostanach o wyraźnych oznakach gradacyjnych stosuje się odłów zimujących chrząszczy za pomocą pułapek naturalnych i feromonowych. Pułapki naturalne sporządza się z drewna o cieniej, żółtej korowinie, ułożonego w stosy lub pojedynczych ściętych drzew. Takie pułapki służą do zwabiania postaci doskonałych, które składają w nich jaja. Po wylęgnięciu się z nich larw drewno koruje się lub wywozi poza strefę zagrożenia. Natomiast segmentowe pułapki feromonowe, działają na zasadzie przywabiania owadów za pomocą związków chemicznych, identycznych z tymi jakie produkują same chrząszcze. Stosuje się je w silnie zagrożonych partiach drzewostanu.