Kontrola występowania szkodników korzeni.

          Na terenie Warszawskiej i Łódzkiej Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych zakończono właśnie coroczną kontrolę „zapędraczenia gleby". Każdego roku, na przełomie lata i jesieni a ściślej od połowy sierpnia do końca września, we wszystkich nadleśnictwach trwają poszukiwania szkodników owadzich, które żerują pod ziemią uszkadzając systemy korzeniowe roślin. Poszukiwania te polegają na wykopaniu dołów próbnych o wymiarach 0,5m x 1m i głębokości minimum 50cm, oraz dokładnym przeszukaniu gleby. Wszelkie znalezione w dole owady, pracownicy lasów umieszczają w szczelnym pojemniczku wypełnionym nasyconym roztworem soli kuchennej i dokładnie opisują (Leśnictwo, oddział oraz numer dołu próbnego). Roztwór soli kuchennej, jeśli jest dobrze przygotowany, świetnie konserwuje pędraki i zapobiega ich psuciu się umożliwiając później sprawną analizę laboratoryjną.

          Doły próbne wykopuje się wszędzie tam gdzie mamy lub będziemy mieli do czynienia z młodym pokoleniem lasu.  Przede wszystkim na szkółkach leśnych lub powierzchniach, które planujemy przeznaczyć pod szkółkę. Na gruntach przeznaczonych do zalesienia oraz zrębach a także nasiennych uprawach plantacyjnych, w których stwierdzono szkody od pędraków. To właśnie najmłodsze drzewa są najbardziej zagrożone żerowaniem pędraków. Ich delikatne korzenie zjadane są przez owady, co doprowadza do szybkiej śmierci. Starsze drzewa mają dużo bardziej wytrzymałe korzenie i są odporne na takie uszkodzenia. W przypadku szkółek i upraw plantacyjnych leśnicy wykopują 15 dołów na każdy hektar, zaś na każdej innej powierzchni minimum 6 dołów na hektar.

          Czego tak naprawdę poszukujemy w dołach?. Szukamy przede wszystkim postaci larwalnej chrząszczy. Najgroźniejszymi szkodnikami są przebywające przez kilka lat w glebie pędraki: Wałkarza lipczyka - Polyphylla fullo (L.) (spotykane u nas bardzo rzadko), Chrabąszcza majowego - Melolontha melolontha (L.) oraz Chrabąszcza kasztanowca – Melolontha hippocastani Fabr. i Guniaka czerwczyka – Amphimallon solsititiale (L.). Te gatunki przysparzają największych problemów, gdyż podgryzają korzenie przez kilka lat z rzędu, dobierając się z czasem do coraz grubszych. Poszukiwane są także żerujące w glebie przez jeden sezon larwy: Ogrodnicy niszczylistki – Phylloperta horticola (L.), Listnika zmiennobarwnego – Anomala dubia (Scop.), i Jedwabka brunatnego – Serica brunna (L.). Inne gatunki mają mniejsze znaczenie, ale również są oznaczane i opisywane gdyż przy dużych ilościach mogą stanowić zagrożenie.

          Wszystkie zebrane owady w pojemniczkach i z wypełnionym przez leśniczego formularzem przywożone są do laboratorium Zespołu Ochrony Lasu. Tutaj, pod mikroskopem stereoskopowym rozpoznajemy gatunek każdego owada oraz określamy jego wiek. Dzięki charakterystycznemu ułożeniu włosków na brzusznej części odwłoka larw oznaczamy gatunek, zaś wiek oznacza się mierząc szerokości puszki głowowej – im szersza tym starszy owad. Po wszystkim wypełniamy formularze zaznaczając ilość owadów każdego gatunku. Wszystko to, aby sprawdzić czy młode drzewa nie będą zagrożone przez pędraki oraz w którym roku owady osiągną postać doskonałą i zaczną latać. Ta ostatnia informacja jest niezbędna, gdy zagrożenie jest duże, ponieważ skutecznie walczyć możemy przede wszystkim likwidując dorosłe owady za pomocą zabiegów chemicznych. Zebrane informacje trafiają do bazy danych na podstawie, której wyznaczane są na mapach tzw. stałe pędraczyska, czyli obszary, na których co roku występują znaczne ilości pędraków powodując duże zagrożenie.

          Zespół Ochrony Lasu przesyła wyniki bań laboratoryjnych oraz ocenę i rekomendacje dotyczące ewentualnych działań na zagrożonych powierzchniach do Nadleśnictw gdzie podejmowane są działania ochronne.